Zajęcia Ruchu Rozwijającego.

Metoda Ruchu Rozwijającego bazującego na pracy Weroniki Sherborne to system ruchowych aktywności, zbudowany w odparciu o wczesnodziecięce zabawy rodziców
z dziećmi. Jest on przeznaczony przede wszystkim do pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, emocjonalnego, społecznego, lecz możliwości jego stosowania są znacznie szersze. Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego. Szczególny nacisk kładzie się na wyrównywanie rozwoju sfery ruchowej, kształtowanie umiejętności nawiązywania pozytywnych relacji z innymi osobami poprzez wspólne doświadczenia ruchowe, a także na budowanie i umacnianie zaufania do siebie i innych, oraz kreatywne wyrażanie siebie. W trakcie zajęć dzieci, podobnie jak podczas spontanicznej zabawy, poznają swoje otoczenie i uczą się czuć w nim bezpiecznie, dzięki czemu nie obawiają się odkrywać nowych możliwości swojego ciała oraz nawiązywać relacji z innymi osobami. Zajęcia odbywają się zazwyczaj grupowo i mają formę pracy w parach. Z reguły dzieci pracują z rodzicami, możliwe jest także prowadzenie zajęć dla grupy, w której same dzieci są dla siebie partnerami.
Na zajęciach obowiązuje wygodny, nie krępujący ruchów strój (zarówno dla rodzica, jak i dla dziecka).

Zajęcia grupowe ogólnorozwojowe

Zajęcia grupowe ogólnorozwojowe przeznaczone są dla dzieci małych od ok 7,8 miesiąca życia. W zajęciach wraz z dziećmi uczestniczą opiekunowie. Celem zajęć jest holistyczne wsparcie dziecka, stąd podczas spotkań pobudzamy wszystkie sfery rozwoju – ruchową, sensoryczną, emocjonalną, psychologiczną i społeczną.
Na zajęciach – zarówno dzieci jak i rodziców obowiązuje luźny, nie krępujący ruchów strój.

Zajęcia gimnastyki korekcyjnej

Podczas zajęć grupowych z zakresu gimnastyki korekcyjnej dzieci i młodzież korzystają ze specjalistycznego sprzętu do korekty wad postawy Synkopa. Ćwiczenia korekcyjne przeprowadzane są jako grupowe, przy czym zawsze obowiązuje indywidualne podejście do każdego dziecka i ciągłe kontrolowanie każdego ćwiczącego.
Na zajęciach obowiązuje strój gimnastyczny. Zapisy za zajęcia grupowe odbywają się poprzez konsultacje lekarskie.

Masaż Shantala
Indyjska uboga kobieta ze sparaliżowanymi nogami siedziała na ziemi i masowała swoje dziecko. Z miłością, spokojem i prostotą. Nazywała się Shantala.
W tym samym czasie w Kalkucie przebywał francuski położnik, fotograf i pisarz Frederick Leboyer. Przypadkowe spotkanie tych dwojga ludzi dało początek rozpowszechnieniu tradycyjnego indyjskiego masażu na skalę światową. Zainspirowany Leboyer w 1976 roku napisał książkę „Shantala. Un art traditionnel: le massage des enfants” (Shantala. Tradycyjna sztuka. Masaż dzieci).
Masaż Shantala nie jest masażem rehabilitacyjnym i może go wykonywać każdy rodzic – to prosta sztuka, która wpływa korzystnie na rozwój dziecka.
Regularne masowanie ma pozytywny wpływ na dziecko, jak również na matkę czy inną osobę wykonującą masaż. Ten rodzaj masażu każdy może wykonywać z łatwością, jego technika wykonywania jest stosunkowo prosta do nauczenia.
Ten codzienny rytuał nie tylko wycisza dziecko i sprawia, że lepiej ono zasypia i spokojniej śpi, to również doskonały sposób na pogłębianie więzi pomiędzy dzieckiem a rodzicem. Masaż wpływa na tkankę skórną i oporność dziecka, ułatwia także oddychanie skórne, poprawia krążenie krwi, poprawia również pracę gruczołów łojowych i potowych. Dzięki masowaniu dzieci lepiej poznają swoje ciało, kształtuje się również świadomość ciała, ponad to dzieci zaczynają rozumieć czym jest dotyk dobry od tego „niewłaściwego”.
W trakcie masowania poprawiamy perystaltykę jelit, masaż Shantala jest więc doskonały dla dzieci z częstymi kolkami, udrażnia również nosek, dotlenia tkankę mięśniową, uspokaja i wycisza.
Regularne masowanie dziecka codziennie albo co najmniej 3-4 razy w tygodniu daje następujące korzyści:
Dla niemowlęcia lub dziecka:

  • pomaga w uregulowaniu snu
  • poprawia trawienie
  • wycisza, uspokaja
  • podnosi świadomość własnego ciała, jego granic; w ten sposób wzmaga poczucie bezpieczeństwa
  • poprawia, wzmaga więzi z rodzicem
  • podnosi odporność organizmu, stymuluje układ hormonalny

Dla rodzica lub osoby wykonującej masaż:

poprawia pewność siebie, wiarę w swoje umiejętności opieki nad dzieckiem uspokaja łagodzi lub zapobiega poporodowej depresji u matek wzmaga oraz poprawia więź z dzieckiem pomaga w zrozumieniu dziecka, tego co komunikuje, jakie potrzeby próbuje przekazać.

Muzykoterapia a wspomaganie rozwoju dziecka

Muzykoterapia stanowi najstarszą i najbardziej rozwiniętą formę terapii przez sztukę, a związek między muzyką i medycyną sięga początków historii ludzkości.  Tadeusz Natanson (pedagog i kompozytor, autor książek na temat muzykoterapii) pisze, że już starożytni Egipcjanie, Grecy i Rzymianie znali i doceniali jej dobroczynny wpływ na funkcjonowanie człowieka, dlatego wykorzystywali ją podczas obrzędów uzdrawiających. Zainteresowanie wpływem muzyki w dyscyplinach medycznych – jako pierwszej w psychiatrii – wzrosło w XVIII wieku. Podczas II wojny światowej uznano muzykę za środek terapeutyczny, co miało istotne znaczenie dla jej upowszechniania, także w placówkach oświatowych. Muzyka jako forma sztuki, tak bliska i potrzebna ludziom, jest uniwersalnym środkiem przekazu w różnych kręgach kulturowych.

Współcześnie muzyka wykorzystywana jest nie tylko podczas zajęć muzykoterapeutycznych, ale również podczas zajęć edukacyjnych, jako metoda wszechstronnej i wieloaspektowej stymulacji rozwoju. Ze względu na naturalne potrzeby dziecka, przyjmuje ona najczęściej formę terapii aktywnej. Dzięki obcowaniu z nią dzieci mogą uwolnić się od zahamowań i zapomnieć o ograniczających je trudnościach – „niewerbalne środki porozumiewania się odgrywają szczególną rolę w relacjach z dziećmi, nie posiadającymi jeszcze tak wykrystalizowanego aparatu pojęciowego jak dorośli. Nie trudno zauważyć, że właśnie ruch i śpiew, które są wyrazem ekspresji muzycznej, stanowią u dzieci element ich naturalnej aktywności i dzięki temu są znacznie bliższe dziecku” (R. Ławrowska).

Muzykoterapią mogą być objęte zarówno dzieci zdrowe, jak i niepełnosprawne, przy czym w przypadku tych drugich, nacisk kładzie się na realizację dodatkowych celów, zgodnych z potrzebami danego dziecka.  Muzykoterapię z powodzeniem stosują specjaliści i pedagodzy w terapii dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, autyzmem, z różnego typu zaburzeniami słuchu, wzroku, niepełnosprawnymi umysłowo, a także u dzieci z zaburzeniami zachowania czy ADHD, których w naszych przedszkolach i szkołach jest coraz więcej. Zajęcia muzykoterapeutyczne pomagają bowiem zarówno w wyciszeniu dziecka nadmiernie agresywnego, jak i w aktywizacji dziecka niepewnego siebie, nieśmiałego, bojaźliwego. Dzięki temu można wyeliminować zachowania stwarzające problemy w grupie rówieśników.
Muzykoterapia pozwala na wczesne wykrywanie nieprawidłowości z zakresu percepcji słuchowej lub wzrokowej, motoryki i orientacji wzrokowo-słuchowej oraz ich eliminowanie dzięki zastosowaniu odpowiednich ćwiczeń. Zajęcia muzykoterapeutyczne są bardzo pomocne w nauce koncentracji uwagi, umiejętności podporządkowania się określonym zasadom i czekania na swoją kolej. Terapia muzyczna stymuluje rozwój dziecka, pomaga w kształtowaniu osobowości i leczeniu jego dysfunkcji. Rozwija pamięć i spostrzegawczość. Zaleca się ją dzieciom mającym trudności z lateralizacją  i orientacją przestrzenną. Głównym celem działań muzykoterapeutycznych u dzieci w wieku przedszkolnym i młodszym szkolnym jest:

  • wspomaganie ogólnego rozwoju
  • usprawnianie motoryczne
  • stymulacja efektywności pracy umysłowej, poznawczej, rozwoju zmysłów, koncentracji uwagi i pamięci bezpośredniej
  • działanie pobudzające rozwój poczucia estetyki
  • rozwój twórczy i emocjonalny, który dzięki łączeniu muzyki, plastyki i poezji, pozwala w pełni wykorzystać potencjał małego człowieka,
  • zaspokajanie naturalnej potrzeby dzieci, jaką jest zabawa; zachęcanie do aktywnego muzykowania, śpiewu, gry na instrumentach
  • umożliwianie swobodnego wyrażania siebie, własnej ekspresji werbalnej, ruchowej, wokalnej i uczuciowej
  • rozładowanie napięć emocjonalnych
  • zwiększanie wiary we własne możliwości i poprawa samooceny
  • odblokowywanie uczuć i ujawnianie emocji czy napięć
  • rozładowanie i odreagowanie różnorodnych negatywnych emocji oraz rozwijanie emocji pozytywnych
  • uspokojenie, rozluźnienie, stan relaksu lub pobudzenia
  • pomoc w pozbywaniu się stresu
  • wyciszanie agresji
  • nauka komunikacji interpersonalnej.

Istnieją różne rodzaje zajęć muzykoterapeutycznych, które mogą być wykorzystywane w przedszkolu czy szkole, a także podczas zabaw z dziećmi w domu. Oto niektóre z nich: zabawa ruchowa ze śpiewem (ilustracja piosenki za pomocą gestów naśladowczych, związanych z jej tekstem), zabawa inscenizowana (wprowadzamy do niej role, wynikające z treści piosenki, używając do tego zabawek, pacynek itp.), ćwiczenia słuchowe (rozwijają wrażliwość na ton, rytm, melodię, tempo wymowy – słuchanie, naśladowanie, rozpoznawanie dźwięków), zabawy rytmiczne (osiąganie zgodności ruchu z rytmem muzyki – odtwarzanie rytmu danej piosenki lub wiersza za pomocą prostych elementów, takich jak tupanie czy klaskanie), łączenie muzyki z zabawą plastyczną (dzieci rysują to, co sobie wyobrażają podczas słuchania utworu, a młodszym proponujemy tematyczne kolorowanki), odpoczynek przy muzyce relaksacyjnej – stonowanej, z wyciszonym basowym brzmieniem.

Źródło:www.logopedzi.pl
Autor: Anna Czajkowska- pedagog, logopeda

Arteterapia to terapia przez sztukę. Rzeźba, malarstwo, taniec czy śpiew otwierają nam dostęp do naszego wnętrza: emocji, potrzeb, lęków. Ale arteterapia pomaga nie tylko w przypadku chorej duszy – nieoceniona bywa również w leczeniu chorób fizycznych. Arteterapia jest dobra dla każdego i w każdym wieku: mogą z niej korzystać dzieci. W arteterapii nie trzeba mieć żadnych uzdolnień w kierunku określonej dziedziny sztuki, to nie ma znaczenia. Działanie terapeutyczne ma sam proces twórczy.
Tego typu zajęcia w Placówce prowadzi: mgr Renata Żabicka

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Ruch jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka. Towarzyszy mu od chwili narodzin przejawiając się w różnych formach: w zabawie, w aktywnym wypoczynku oraz w codziennej pracy (domowej, zawodowej). Służy do wyrażania emocji, nawiązywania kontaktów i porozumiewania się. Znaczenie ruchu dla rozwoju osobowości człowieka wykazali i wykorzystali w praktyce niektórzy pedagodzy. Byli to m.in.:

  • Emil Jacques-Dalcroze – twórca nowoczesnego wychowania muzycznego opartego na gimnastyce rytmicznej
  • Rudolf Steiner – twierdził, że człowiek za pomocą ruchu i rytmu wyraża swoją osobowość; uznał on rytm jako centralne pojęcie teorii zwanej teorią eurytmii. Uważał, że rytm w muzyce jest odpowiednikiem przeżywanych przez człowieka „rytmów wewnętrznych”, bowiem to one są motorem jego działania i źródłem czucia.
  • Rudolf von Laban – twórca gimnastyki ekspresyjnej. Twierdził, że ruch jest wyrazem potrzeby ludzkiej aktywności, a przez ruch naszego ciała uczymy się nawiązywać kontakty z otoczeniem. Według niego zdrowe dzieci rodzą się z potencjalną zdolnością wykonywania wszelkich ruchów. Ich rozwój ruchowy przebiega od spontanicznej ekspresji ruchowej, naturalnej dla małego dziecka, do usztywnienia, zahamowania i nadmiernego kontrolowania ruchów przez dorosłych.
  • Weronika Sherborne (1922–1990) – przez całe życie pracowała z dziećmi. Kształciła nauczycieli zarówno w swoim kraju (Wielka Brytania) jak i za granicą. Była z wykształcenia nauczycielką wychowania fizycznego i fizjoterapeutką. Ogromny wpływ na jej działalność miała twórczość Rudolfa Labana, u którego pobierała nauki tańca i ruchu.

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne – wykorzystuje dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania świadomości samego siebie i pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi. Stosowanie tej metody rozwija u dziecka orientację w schemacie ciała w przestrzeni, pozwala nawiązać kontakt wzrokowy, emocjonalny w relacjach z innymi dziećmi. Podstawowe założenia metody, to rozwijanie przez ruch:

  • świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego
  • świadomości przestrzeni i działania w niej
  • dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu

Dzięki ćwiczeniom proponowanym przez Weronikę Sherborne dziecko zyskuje poczucie bezpieczeństwa, odkrywa własne możliwości, uczy się współdziałania w grupie. Ruch jest zabawą, która daje przeżycie radości i dzielenia jej z innymi, co jest bardzo ważne w nawiązywaniu kontaktów społecznych. Genialność metody Weroniki Sherborne polega na jej prostocie i naturalności. Ruch rozwijający wywodzi się z naturalnych zabaw ruchowych dzieci z rodzicami zwanych popularnie baraszkowaniem. System ćwiczeń ma zastosowanie we wspomaganiu i stymulowaniu rozwoju dziecka oraz w terapii zaburzeń rozwoju emocjonalnego, umysłowego, ruchowego i fizycznego. Dziecko poznaje własne ciało i przestrzeń, która je otacza, spotyka w niej innego człowieka, uczy się współpracować w niej najpierw z jednym partnerem w parach, potem w trójkątach, a wreszcie z całą grupą. Podczas kontaktu z drugim człowiekiem uczy się opiekować drugą osobą.

Metoda Weroniki Sherborne jest uniwersalna, ma wiele możliwości stosowania. Jest ona skuteczna jako metoda terapeutyczna, daje się też z powodzeniem wykorzystać w profilaktyce, może być pomocna w poszerzaniu doświadczeń psychologicznych i społecznych osób zainteresowanych własnym rozwojem. Metoda bywa wykorzystywana jako wstępny etap do zajęć terapeutycznych, np. dla dzieci mających trudności w czytaniu i pisaniu, czy jako część programu terapii psychologiczno-logopedycznej dzieci jąkających się lub psychoterapii dzieci nerwicowych. Jako metoda wspomagająca rozwój, a więc stymulująca go, wyrównująca opóźnienia rozwojowe, jest bardzo przydatna w pracy z dziećmi przebywającymi w instytucjach wychowania zbiorowego. Zapobiega powstawaniu zaburzeń, jeśli włączymy ją w program przygotowania dziecka, które rozpocznie edukację przedszkolną a także szkolną oraz zajęć integrujących grupę przedszkolną i klasę szkolną. Metoda Ruchu Rozwijającego może też służyć jako sposób osiągania odprężenia w zajęciach odprężająco – relaksacyjnych w trakcie zajęć szkolnych lub przedszkolnych a także w zajęciach relaksacyjnych dla rodziców.